Verhuizen naar een bunker - walcheren40-45

Maatje (24): “In januari 1945 stak een zware storm op en het zeewater stuwde  hoger en hoger. Het huis van de familie J. (ons evacuatie adres) liep onder water en we moesten naar boven. Het was er ijskoud. Vader Piet haalde een carbidlantaarn tevoorschijn uit de schuur, die vroeger op zijn fiets zat en die werd aangestoken. Maar de lamp ontplofte wel eens en dat gaf een nare walm.
Toen de storm geluwd was, legden de mannen bij laag water een dijkje rond het huis. We maakten de kamer en keuken schoon en de kachel kon weer branden. Toen kregen we bericht dat we naar Domburg konden verhuizen. De dijkwerkers konden aan de slag. De dijk moest voor oktober 1945 dicht. We werden opgehaald en met onze schamele spullen op een boerenwagen gezet. We bedankten de familie J. hartelijk voor alle goede zorgen en namen met weemoed afscheid. Er werden meer Westkappelaars opgehaald. We werden afgezet bij hotel 'De Leurope' in Domburg. Daar kregen we twee kamers toegewezen. We zagen vele bekenden terug en hoorden veel namen noemen van families die omgekomen waren bij het bombardement. Ook mijn twee beste vriendinnen waren gedood. Mijn man Willem vertrok nu iedere morgen met de andere mannen naar de dijk in Westkapelle. Nu de Duitsers verdwenen waren, gingen veel mensen in de bunkers wonen. Wij ook. Boord, een broer van Willem, woonde al in zo'n bunker met zijn gezin. Hij zei tegen Willem: "Er staan er nog meer leeg. Kom er ook in wonen?" Mij leek het wel wat. Met man en macht moesten er in die meters dikke muren gaten worden gekapt voor ramen. Er werd een stuk glas in gezet en met wat klei vastgemaakt. Ziezo, de ramen waren er in. Er was weer licht."