Overgave in Domburg - walcheren40-45

Piet, 9 jarige jongen: ” Domburg werd beschoten vanuit zee. We gingen in het dichtstbijzijnde huis naar binnen, tegenover het gemeentehuis. Ik weet nog dat mijn moeder bezig was matrassen neer te leggen op een tafel teneinde daaronder enige bescherming te vinden. Op dat moment viel er een granaat bijna op de stoep van dit huis. Was dit projectiel in het huis ontploft dan zou niemand dit hebben overleefd. De luchtdruk als gevolg van de ontploffing gaf een gevoel alsof je door een reuzenhand werd dubbel-gevouwen. Hoewel ik enige meters van de tafel verwijderd stond, lagen nu de matrassen bovenop mijn hoofd en op dat van anderen. Na enige tijd, ik heb geen idee hoe lang, werd de matras boven onze hoofden weggehaald. Door een opening in het ingestorte dak kon ik, gewond aan het hoofd, de puinhopen verlaten via een afdakje."

De foto's zijn van het Noors Verzetsmuseum

Kees, 12 jarige jongen: " We besloten om vanuit Oostkapelle naar Domburg te gaan naar de bevrijders. Door het bospad richting Badstraat; daar liepen meerdere mensen. Eenmaal in Domburg aangekomen, waren wij bevrijd. De Engelsen sloten kort nadat wij uit het bos waren gekomen alles af. Zij gingen de watertoren beschieten, daar zaten nog Duitsers in die hevig verzet boden. Wij hadden geluk dat wij net gepasseerd waren; de anderen moesten terug richting Oostkapelle. Domburg was flink gehavend."

Poul, 14 jarige jongen: "In Oostkapelle en Domburg zijn in die dagen nog veel mensen omgekomen. In het schoollokaal had een scherf ons schamele bezit, de kleren die aan de muur hingen, door midden gesneden. Het duurde uiteindelijk nog acht dagen, maar op zeker moment kwamen er vier amfibievoertuigen op rupsbanden, Buffalo’s, met Engelsen door het dorp rijden. De Duitsers werden met handen in de lucht weggevoerd. Dat werd met gejuich ontvangen. Het gevoel dat ik toen had, kan ik niet omschrijven."