Dood is gewoon - walcheren40-45

Derek Turner (19): “We droegen een paar handgranaten in onze tassen. In mijn linker jaszak droeg ik een roestvrij stalen spiegel in het bijgeloof dat die een kogel kon tegenhouden en mijn leven kon redden. Hoe stom. Een kogel gaat van korte afstand door 1 cm dik staalplaat of een 8 cm dikke stam van een boom.
We droegen identiteitsplaatjes om onze nek; één rode en één blauwe. Gedode mannen werden begraven in ondiepe graven. Eén plaatje bleef bij het lichaam voor de mensen van de oorlogsgraven en het andere werd gegeven aan de eenheid of andere verantwoordelijke van de man. Tijdelijke graven werden gemarkeerd door een geweer in de grond of, als de omstandigheden dit toelieten, een ruw houten kruis. Soms lagen lijken maandenlang in de buitenlucht. Meer dan eens gingen we er ’s ochtends vroeg op uit om ze op te halen. We raakten bekend met de geur van de dood en na het opgraven van handen en andere lichaamsdelen groeven we een ondiep graf.
Ginger en ik waren met dezelfde korporaal en chauffeur op patrouille toen de korporaal de chauffeur op zijn schouder tikte en hem vroeg te stoppen. Hij gebaarde naar ons hem te volgen en we liepen over de weg die langs een diepe stroom liep. “Laten we hem eruit halen” zei hij en wees op een lichaam wat in de stroom dreef. Ginger en ik, voorzichtig balancerend op de kant van de stroom, kregen een doorweekte laars te pakken en met wat moeite trokken we het lijk op de kant. Het waren de overblijfselen van een Duitse soldaat wiens hoofd waarschijnlijk door een granaat eraf was geschoten. De korporaal bromde “Dat is er geen van ons, doe maar terug.” Met een duwtje tegen de voeten, geholpen door het slijm wat het lichaam bedekte, keerde het terug naar het water en wij gingen verder met wat we aan het doen waren.”