3 oktober: wegwezen - walcheren40-45

Ga naar de inhoud

Hoofdmenu:

3 oktober: wegwezen

Kee (16): “We waren de vorige dag gevlucht en de volgende dag op de 3de oktober gingen we weer terug naar huis. Thuis aangekomen zaten mijn vader, broer en zuster. Er was niets gebeurd en ze gingen juist eten. Toen we het een en ander klaar hadden gezet om mee te nemen konden we wel weer teruggaan. Het was echter erg verleidelijk om nog een beetje in de vertrouwde omgeving te blijven. Maar op aandringen van mijn vader gingen we toch maar weer. Hij bleek gelijk te hebben. We waren nog maar een eindje het dorp uit toen het bombardement begon. Het was omstreeks half twee. Grote bommenwerpers kwamen laagvliegend, onder de laaghangende bewolking, vanuit het noordwesten aan en wierpen zware bommen af op en bij de dijk. Geschrokken zochten we dekking in een droge sloot.

Van daaruit zagen we hoe de vliegtuigen, als ze hun bommen hadden afgeworpen, linksom draaiden en min of meer over ons heen terugvlogen. Nog steeds vlogen ze heel laag zodat we de bemanning in de toestellen zagen zitten. Als we zwaaiden, zwaaiden ze terug. Intussen leek het in de verte of de wereld verging. Enorme explosies wierpen massa’s puin, aarde, stof en rook op. Het was ons duidelijk dat er zich verschrikkelijke dingen afspeelden. Na zowat een uur hield het bombardement op, tenminste voorlopig. We kwamen uit de sloot om zo gauw mogelijk verder te vluchten. Maar toen ik op mijn fiets zou stappen, ging dat niet. Het was alsof ik helemaal verstard was. Pas toen een jongeman, die daar ook dekking had gezocht, mij een flinke tik op mijn rug gaf, kon ik weer bewegen. Maar we waren nog zo geschokt, dat we helemaal vergaten om de spullen, die we thuis hadden opgehaald, mee te nemen.”


 
Terug naar de inhoud | Terug naar het hoofdmenu