19 oktober: liever sterven bij de koeien - walcheren40-45

Kees (14): “De volgende dag, na het tweede bombardement hield het ontploffen van tijdbommen op en konden wij weer naar buiten. Het was wel angstig want je wist niet of er nog bommen zouden ontploffen. Het dijkgat was weer verdiept, zodoende kwam er meer water binnen. Wij hadden geluk dat de regenbak nog steeds zoet bleef en wij voldoende water hadden. Er kwamen regelmatig mensen bij ons die niet konden begrijpen dat wij nog in Westkapelle bleven wonen. Op een gegeven moment kwamen ze van het Rode Kruis praten omdat het geen doen was om met een jong gezin nog in Westkapelle te blijven. Wij hadden wel weg willen gaan, maar grootvader bleef bij zijn besluit en zei "ik sterf liever bij mijn koeien dan dat ik wegga.” En wij zijn dan ook gebleven.”